Stations

Ze tart de wetten van de zwaartekracht net zo makkelijk als die van de genetische mogelijkheden van de mens. Op haar 63ste danst ze nog steeds alsof het geen enkele moeite kost. Louise Lecavalier – ‘a flame on legs’, ‘queen of speed, endurance and innovation’ – was al legendarisch in de jaren tachtig als muze van Edouard Lock en zijn fameuze gezelschap La La La Human Steps. Ze was een beest op het toneel: ze tilde mannen op alsof ze veertjes waren, maakte krankzinnige dubbele schroeven in de lucht en had biceps waar de gemiddelde bootwerker alleen maar van kan dromen. Tegelijkertijd wist ze haar publiek niet alleen met kracht, snelheid en energie te imponeren maar ook in hoofd en hart te raken met haar dans.

Haar androgyne verschijning en fysieke kracht draagt bij aan een nieuwe manier van hoe we naar conventionele man-vrouwverhoudingen kijken. Nog steeds is ze oersterk, met haar tanige lijf, en nog steeds beweegt ze sneller en energieker dan menig jong talent. Lecavalier is een bekend gezicht op Julidans met haar in 2006 opgerichte gezelschap Fou glorieux.
-|-
Ze stond al met een groot aantal voorstellingen op het hoofdpodium, zoals Children & A few minutes of Lock en So Blue. Over Battleground schreef Het Parool (2019): ‘De danseres die in de jaren tachtig schitterde naast David Bowie, betoont zich in dit duet nog altijd een krachtige en razendsnelle danspartner.’

Haar danstaal is een combinatie van rauwe energie en emotionele uitdrukkingskracht. In haar nieuwe solo Stations gaat ze op zoek naar de pure essentie van dans in vier lichamelijke staten: vloeibaarheid, controle, meditatie en obsessie. Surfend op de bewegingen van eb en vloed, zoekt Lecavalier de ultieme vrijheid. Tussen vogel en olifant, tussen het verlangen te vliegen en de behoefte om geaard te zijn. Iedere vezel van haar lichaam drukt in Stations uit wat niet met woorden te zeggen is. Voor Lecavalier is deze zoektocht naar bevrijding een noodzaak: ‘Ik stortte me op iedere pas alsof mijn leven in het geding was.’

In four stations and as many corporeal states—fluidity, control, meditation, and obsession—, Louise Lecavalier continues her vertiginous exploration of dance.

premiere February 14, 2020, tanzhaus nrw, Düsseldorf
gemaakt en uitgevoerd door Louise Lecavalier
artistiek assistent en repetitieleider France Bruyère

muziek
– Station 1 “Body”, Antoine Berthiaume (original music)
– Stations II “The Lure of the Mine”, Colin Stetson
– Stations III “In Touch”, Suuns and Jerusalem in My Heart
– Stations IV
 “Quiet” and “Station finale”, Antoine Berthiaume (original music)
“To See More Light” (excerpt), Colin Stetson
“Neressimo”, Teho Teardo and Blixa Bargeld

muzikale arrangementen Antoine Berthiaume
lichtontwerp Alain Lortie
scenografie advies Marc-André Coulombe
kostuums Yso, Marilène Bastien
productie en toneelmeester François Marceau

-|-
coproducenten Fou Glorieux ; tanzhaus nrw, Düsseldorf ; HELLERAU – European Centre for the Arts, Dresden ; Festival TransAmériques, Montreal ; Usine C, Montreal ; Harbourfront Centre, Performing Arts, Toronto ; National Arts Centre, Ottawa ; SFU Woodward’s Cultural Programs, Vancouver ; Diffusion Hector-Charland, L’Assomption and Repentigny

Fou glorieux
zakelijk directeur Cyrille Commer
tour Manager en hoofd communicatie Anne Viau
technisch directeur François Marceau
boekingsagent Europa Anne-Lise Gobin, Alma Office

Fou Glorieux wordt ondersteund door Conseil des arts et des lettres du Québec, the Canada Council for the Arts, and the Montreal Arts Council.

Louise Lecavalier gratefully acknowledges her co-producers and supporters. She would also like to thank Patrick Lamothe for his contribution to the musical research